Γράφει η Lena Kyropoulos
Η φετινή Ναυτική Ναυπλιάδα τα είχε όλα… Εικαστικούς και εφευρέτες, ανάσες, νιάτα, ώριμους στοχασμούς, και φυσικά αποτέλεσε τόπο έμπνευσης και παρακίνησης για τους νέους. Όλα ξεκίνησαν από μια παρέα ρομαντικών που στην αρχή φάνηκαν γραφικοί, στην πορεία ετοιμοπόλεμοι, και εν τέλει αποφασισμένοι να διεκδικήσουν το χώρο που αναλογεί στο όνειρό τους.
Τον πρώτο χρόνο οι πίνακες κρεμάστηκαν στα κάγκελα των κτιρίων… Τον δεύτερο, στην Κεντρική Πλατεία του Ναυπλίου όπου αποτελούν το νέο καλλιτεχνικό θεσμό της πόλης. Ο καιρός συμμάχησε και εικαστικοί, γλύπτες, εραστές της τέχνης ξεχύθηκαν από νωρίς, να στήσουν τα χρώματα της φωνής τους. Επισκέφθηκα αργά και εξερευνητικά όλα τα δημιουργικά ταμπλό και ένιωσα για λίγο αόρατη, να παρατηρώ και να καταγράφω ήχους, εικόνες, μυρωδιές και αγγίγματα ψυχών με περίσσεια τρυφερότητα. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν οι πλούσιες θεματικές, που σχεδόν στο σύνολό τους είχαν ως κοινό παρανομαστή την πανδημία και τον εκούσιο εγκλωβισμό για την προστασία του συνόλου.
Ένα πλήθος διψασμένο να επικοινωνήσει την αλήθεια του και ένα κοινό έτοιμο για παράδοση άνευ όρων. Κάθε ηλικίας άνθρωποι πλησίασαν, γνώρισαν και εξερεύνησαν, τάσεις, τεχνικές, αλλά και εκπλήξεις που ακολούθησαν.
Συνάντησα διάφορους δημιουργούς, μα κοντοστάθηκα περισσότερο στα έργα που εντυπωσίασαν τη δική μου ψυχή… Τι βλέπουμε εδώ; Εδώ παρατηρούμε την αγωνία της κόρης, καθώς παλεύει η μητέρα της με τον κορονοϊό, μία σύνθετη κατάσταση εναλλασσόμενων συναισθημάτων…
Παρακάτω, παρατηρούμε τη μηχανολογική καλλιτεχνική αντίληψη και την εφευρετική ειρωνεία των ρόλων που αλλάζουν θέση. Η αδιέξοδη κατάσταση της ανθρωπότητας και ότι η ειρήνη έχει εισέλθει στο αιώνιο κλουβί του φόβου… Από πού εμπνευστήκατε; ρώτησα τον Κωνσταντίνο. Από την πανδημία που ζήσαμε στο πετσί μας, απαντάει.
Αυτό που με άγγιξε ιδιαίτερα ήταν η δημιουργία ενός έφηβου κοριτσιού, της Δήμητρας Λουκά, που παρόλο το αδάμαστο ταλέντο του, κατέθετε τη δική του αλήθεια στον καμβά της ζωής!
Δήμητρα καλησπέρα, τι αισθάνεσαι όταν ζωγραφίζεις;
Καλησπέρα σας, όταν ζωγραφίζω νιώθω ηρεμία και γαλήνη καθώς ξεχνιέμαι από τη ρουτίνα και το άγχος.
Η περίοδος της καραντίνας ήταν κάτι αρνητικό ως εμπειρία για εσένα ή είχε θετική έκβαση;
Προφανώς υπήρχαν μέρες που ένιωθα συναισθηματικά και δημιουργικά πιεσμένη, και άλλες που είχα πολύ όρεξη να δημιουργήσω και άπειρες ιδέες.
Κύριος στόχος σου; Είσαι ένα έφηβο κορίτσι 15 ετών, ποια πιστεύεις ότι είναι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός εικαστικού;
Θέλω να εξελίξω τις ζωγραφικές μου ικανότητες όσο το δυνατόν περισσότερο. Πιστεύω πως αυτό που θα χρειαζόταν ένας δημιουργός είναι η πρόκληση στα ερεθίσματα που λαμβάνει στην καθημερινότητα του. Το πάθος και η όρεξη να εξερευνήσει τη γνώση και φυσικά ο απαραίτητος εξοπλισμός ώστε να εφαρμόσει το ταλέντο και τις δεξιότητες που έχει αποκομίσει.
Πες μας ένα κοινωνικό θέμα που θα ήθελες να εκφράσεις την αλήθεια σου εμπνεόμενη από αυτό.
Αυτή την περίοδο κάνω μια μελέτη με θεματικό άξονα το φυλετικό ρατσισμό. Πιστεύω ότι δε θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοιου είδους προκαταλήψεις ως προς τη διαφορετική αντίληψη διακρίσεων. Ζούμε στην εποχή της συμπεριληπτικότητας, αν μη τι άλλο οφείλουμε σεβασμό στη μοναδικότητα του άλλου.
